Vitrine ArtContest
20-04 > 08-07 2018
Galerie Rivoli
690 Chaussée de Waterloo
1180 Bruxelles
Van 20 april tot 8 juli wordt in de vitrine van de Rivoli Galerie werk tentoongesteld van Florian Kiniques en Léa Mayer. Een project van ArtContest en van de CENTRALE for contemporary art.
Carine Fol, artistiek directeur van de CENTRALE vertelt over het Vitrine ArtContest project:
“In antwoord op de uitnodiging van Valérie Boucher en als beginpunt van de nieuwe samenwerking tussen ArtContest en de CENTRALE for contemporary art die in 2019 van start gaat, heb ik twee kunstenaars voorgesteld voor de Rivoli vitrine van 20 april tot 15 juli 2018.
De kunstenaars in kwestie zijn Léa Mayer en Florian Kiniques waarvan momenteel tot 27 mei werk te zien is op de tentoonstelling Private choices, gewijd aan 11 Brusselse hedendaagse kunstcollectioneurs in de CENTRALE. Deze keuze beklemtoont de bijzondere band tussen collectioneurs en jonge kunstenaars. De drie collectioneurs die deze kunstenaars voorstellen in hun selectie voor de CENTRALE zijn ook mensen die zich vaak engageren voor jong talent: Nicole en Olivier G. (Léa Mayer) en Christophe Veys (Florian Kiniques).
De twee kunstwerken die Mayer en Kiniques elk voorstellen in de ArtContest vitrine vormen een geheel rond wat zichtbaar en onzichtbaar is, rond evenwicht en on-evenwicht, begrippen die een bijzondere betekenis krijgen in een vitrine: zichtbaar maar onbereikbaar.
De installatie Quatre cale-portes et trois sculptures, 2017, en de aquareltekening van bananenschillen Variations autour du thème de la peau de banane, 2015, van Léa Mayer staan symbool voor haar benaderingswijze met als kernbegrippen perceptie, kennis en verbeelding. Ze vertrekt vanuit een vraagstelling rond de invloed van onze opvoeding, de invloed van onze geschiedenis op ons begrip van een voorwerp, een kunstwerk, een betoog, een landschap, de ruimte en tijd om uiteindelijk te komen tot een zeer bijzondere en persoonlijke benaderingswijze. In tegenstelling tot de conceptuele kunst, waarin het esthetische voorwerp wordt vervangen door het linguïstische symbool, kiest Mayer voor een benadering van het tekenen en van de installatie die zowel zinnelijk als cognitief is. Met haar methode gaan een knowhow en oog voor detail gepaard die het resultaat zijn van een lange observatietijd, ingegeven door haar verlangen om het voorwerp op een andere manier weer te geven dan men zou verwachten. Zowel in het werk met de deurstoppers als in de tekening van acht bananenschillen, wil zij de vanzelfsprekende weergave overstijgen en tot een poëtische uitdrukkingsvorm komen die ruimte laat voor de eigen interpretatie van de toeschouwer.[1]
Het ongezegde en het gesuggereerde vormen de link met het werk van Florian Kiniques die niet zozeer belang hecht aan de weergave en het tentoonstellen van een voorwerp maar veeleer aan de ontmoetingen en de relatie die zijn ervaringen doen ontstaan met de toeschouwer. De twee tentoongestelde werken: Sa (Mobiel visueel gedicht), 2018, en Sans titre, 2016, zijn twee lijsten met een zwarte achtergrond waarop getypte en uitgeknipte woorden in een hoek van de lijst op elkaar worden gehoopt. Het eerste werk dat deel uitmaakt van een reeks werken rond de uitdrukking “Tourner sept fois sa langue dans sa bouche…” (Vert: je tong zeven keer in de mond ronddraaien) kan – in principe – mobiel zijn want de lijst kan handmatig worden gedraaid om uiteindelijk horizontaal, verticaal of zoals het geval in de vitrine, uit de as te worden voorgesteld …De lijst wordt hier in stilstand voorgesteld, “gestopt”, wat als knipoog is bedoeld naar de deurstoppers van Léa Mayer die uit hun oorspronkelijke functie treden.
Zoals Florian Kiniques het toelicht, zit het mysterie van deze twee kunstwerken verscholen in de notie van “laten zien door te verbergen” of het “laten zien door te onthullen”, die bijzonder relevant is in een vitrine met kunstwerken die deels onzichtbaar blijven. Want de uitgeknipte woorden in de gesloten lijst zijn nooit allemaal zichtbaar. Vormen ze een zin? Welke betekenis verbergen of bevatten ze? Als een metafoor van het automatisch schrijven concentreert alles bij Florian Kiniques zich op de grens tussen het onthullen of het verbergen, tussen het controleerbare en de improvisatie. [2]
In deze gezamenlijke installatie draait het niet rond het weergeven maar wel rond het misleiden en de suggestie.”
[1] S.Tiberghien, in L’art Même n°60, 2014
[2] Benoit Dusart, http://www.lartmeme.cfwb.be/no069/documents/AM69.pdf
In partenariaat met 
Evenementen
